Πηγή ζωής… υπό προστασία

Η αύξηση των πιέσεων στο υδατικό περιβάλλον καθιστά αναγκαία την εφαρμογή βιώσιμων πολιτικών ανάπτυξης και διαχείρισης των υδατικών πόρων, μέσω σχεδιασμού, υλοποίησης και βέλτιστης λειτουργίας έργων υποδομής και παρεμβάσεων διαχείρισης τόσο της προσφοράς όσο και της ζήτησης, π.χ. μέσω μέτρων εξοικονόμησης και επαναχρησιμοποίησης του νερού.

Μια ορθολογική πο­λιτική ανάπτυξης οφείλει επίσης να λαμβάνει υπόψη της και τη διαχεί­ριση ακραίων φαινομένων και κρίσεων, όπως τα προβλήματα λειψυδρίας και πλημμυρών αλ­λά και πιο μακροπρόθεσμους περιβαλλοντικούς στόχους, ό­πως είναι η σε βάθος χρόνου προστασία των νερών και των σχετιζόμενων με αυτά οικοσυ­στημάτων, η βελτίωση της ποιό­τητας και της οικολογικής τους κατάστασης και, βέβαια, η στα­διακή μείωση απορριπτόμενων ρυπαντικών ουσιών και η προο­δευτική εξάλειψη τοξικών απο­βλήτων. Ειδικότερα για την Ελ­λάδα αξίζει να σημειωθεί ότι η χώρα μας είναι μία σχετικά ευ­νοημένη υδρολογικά χώρα της Μεσογείου, αν και η αναντι­στοιχία της χρονικής και κυρί­ως της χωρικής κατανομής των βροχοπτώσεων με τις χρονικές και χωρικές κατανομές της ζήτησης έχει δημιουργήσει στο παρελθόν και εξακολουθεί να δημιουργεί προβλήματα έλλειψης νερού, ιδιαίτερα σε περιόδους ανομβρίας. Ευρύτερα αποδεκτή είναι επίσης η διαπίστωση ότι, λόγω ευκολίας, η εκμετάλλευση των υπογείων νερών γίνεται με εντονότερο ρυθμό σε σύγκριση με την εκμετάλλευση των επιφα­νειακών νερών, καθώς στη δεύ­τερη περίπτωση είναι αναγκαίες σοβαρές και συχνά μακροχρόνι­ες επενδύσεις. Αν και ο βαθμός ανάπτυξης των έργων αξιοποί­ησης των επιφανειακών νερών στη χώρα μας είναι σχετικά πε­ριορισμένος και υπάρχουν πρό­σθετες δυνατότητες, θα πρέπει ωστόσο να γίνει κατανοητό ότι η γενικότερη τάση μείωσης των προς εκμετάλλευση πόρων, είτε λόγω κλιματικών αλλαγών είτε και λόγω της εντεινόμενης ρύ­πανσης των νερών, αλλά και οι υιοθετημένες από τη χώρα μας αυστηρότερες ευρωπαϊκές α­παιτήσεις ως προς την προστα­σία των υδρόβιων οικοσυστημά­των, επιβάλλουν περιορισμούς και καθιστούν δαπανηρότερα τα αναπτυξιακά αυτά έργα.

Κατά συνέπεια, είναι επιτακτική η ανάγκη να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στη διαχείριση της ζήτησης και να μην θεωρούνται πλέον ως δεδομένες οι παραδο­σιακές καταναλώσεις, οι παρα­δοσιακές απώλειες, η αδιαφορία ως προς τις δυνατότητες επανα­χρησιμοποίησης και ανακύκλω­σης, καθώς και η παραδοσιακή μέθοδος κοστολόγησης και τιμο­λόγησης του νερού.